இறைவன்

தேவனுடைய சுவாசமான மனிதனுக்கு உள்ளே இருக்கும் ஆன்மாவானது பிறப்பு, இறப்பற்றது. இன்ப‍, துன்பங்களை கடந்தது. அழிவில்லாதது. ஆனால் அது உடலோடு கூடி பூமியில் வரும் போது, மாயைக்கு உட்பட்டு, தன்னை இன்ப, துன்பங்கள் உடையவனாக கண்டு கொள்கிறது.

எதற்காக தேவன், இந்த துன்பமான உலகில் மனிதனை அனுப்ப வேண்டும் என பார்ப்போம். (இது இந்து, புத்த, ஜைன மற்றும் வேறு சில மதத்தில் உள்ளவர்களின் கருத்தாகும்.)

முதலில் ஒரு உதாரணத்தோடு இதை பார்ப்போம். இப்போது பூமியில் எங்குமே கண்ணாடியோ, அல்லது நம்முடைய முகத்தை பிரதிபலிக்க கூடிய எந்த பொருளோ, அல்லது ஓவியர்களோ இல்லை என வைத்து கொள்வோம். இப்போது நம்முடைய முகம் எப்படி இருக்கும் என நம்மால் தெரிந்து கொள்ள முடியாது. நம்முடைய முகத்தை பற்றின ஒரு அறிவு நமக்கு இருக்காது. அதாவது முகம் தன்னை தானே அறிந்து கொள்ள் முடியாது.

அப்படியே மனிதனுக்குள் இருக்கும் தேவ சுவாசமான, இன்ப, துன்பங்களை கடந்த ஆன்மாவை ஒரு மனிதன் அறிய வேண்டுமானால், அவன் இன்ப துன்பங்களின் வழியாக செல்ல வேண்டும். அவ்வாறு செல்லும் போது பல்வேறு இன்னல்களுக்கு மனிதன் உள்ளாக வேண்டியிருக்கிறது. இதனால் நானமடையும் (wisdom) மனிதன் தனக்குள் இருக்கும் இன்ப, துன்பத்தை கடந்த பேரானந்த நிலையில் இருக்கும் ஆன்மாவை அறிந்து கொள்கிறான். இவ்வாறு அதை அறிந்து கொள்ளும் மனிதன் இன்ப துன்பத்தில் இருந்து விடுபட்டு முக்தி நிலையை அடைகிறான் என சொல்கின்றனர்.

இந்த நிலையானது ஒரு துளி நீர் கடலை சென்று அடைவது போல என்று சொல்லப்படுகிறது. மனிதன் என்பவன் தேவனில் இருந்து வந்த ஆன்மாவோடு தன்னை ஐக்கியப்படுத்தி கொள்வதால் தேவனோடு கலந்து விடுகிறான் என நம்புகின்றனர்.

கிருஸ்துவை பற்றி இந்த உலகில் உள்ள மக்கள் (இஸ்ரவேலர்களை தவிர) அறியும் வரை, இன்ப, துன்பங்களை கடக்கவும், பரிசுத்த நிலையை அடையவும், மரணமில்லா பெருவாழ்வு வாழவும் இருக்கும் ஒரே வழி இதுவே என கருதப்பட்டது.

ஆனால் இந்த நிலையை அடைந்த மனிதர்கள் எத்தனை பேர் என பார்த்தால் அவர்கள் இலட்சத்தில் ஒருவர் என்ற அளவிலேயே இருந்ததாக தெரிய வருகிறது.

ஏனெனில் அனேகர் மாயையை விட்டு தங்களை தூரப்படுத்தி கொள்ளவோ, உண்மையானதை அறியவோ விரும்பவில்லை.
இவ்வாறு இந்த நிலையை அடைந்தவர்கள், மற்ற மக்களும் இதை அடைய வழிகளை கண்டுபிடித்தனர். அவர்களுக்கு வழி காட்டினர். அவர்களை சீடர்களாக ஏற்று கொண்டு போதித்தனர்.

(தொடரும்)