இறைவன்

நீங்கள் சொல்வதும் சரிதான் அண்ணா. உதவி செய்ய வேண்டும் என்பதில் எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லை. ஆனால் பல வேளைகளில் நாம் செய்யும் உதவியே சிலரை சோம்பேறிகளாக்கி விடுகிறது.

மீனைக் கேட்கும் ஒருவனுக்கு தூண்டிலைக் கொடுப்பதே நாம் செய்யக் கூடிய உதவிகளில் மிகச் சிறந்த உதவி.

மீனைக் கொடுத்தால் ஒரே தடவையில் சாப்பிட்டு முடித்து விட்டு அடுத்த வேளை பசி வந்தவுடன் மீனைக் கொடுத்த கையையே மீண்டும் பார்த்துக் கொண்டிருப்பான்.
தூண்டிலைக் கொடுத்தால் தேவைப்படும் போதெல்லாம் மீனைப் பிடித்து பசியாறிக் கொள்வான்.

பசியோடு வருபவனுக்கு வயிராற உணவு கொடுத்து விட்டு அவன் தொடர்ந்தும் பிழைப்பதற்கு ஒரு வேலை தேடிக் கொடுக்கலாம். அல்லது நாமே வேலை செய்யவைத்து கூலி கொடுத்து அனுப்பலாம். அது அவனை உழைத்து வாழச் செய்யும்.

உடம்பிருந்தும் உழைக்காதவனுக்கு சாப்பிடும் தகுதி இல்லை. என்னுடைய அப்பாவை நான் உதாரணமாக கூற முடியும். என்னுடைய அப்பாவுக்கு ஒரு ரயில் விபத்தில் சிக்கியதால் ஒரு கையும் ஒரு காலும் அகற்றப்பட்டு விட்டது. ஒரு கால் ஒரு கையுடன்தான் திருமணம் முடித்து எங்களைப் பெற்று யாரிடமும் கையேந்தாமல் மீன்பிடித் தொழில் செய்து, வியாபாரத் தொழில் செய்து எங்ளை இந்தளவு வளர்த்து விட்டார். அது கர்த்தரின் பெரிய கிருபை.

திருமணம் முடித்து 4பிள்ளைகளை பெற்றுள்ள ஒருவர் வாழுவதற்கு கையேந்துவது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. வீடில்லை என்றும் கூற முடியாது, ஒரு குடிசையையாவது அமைத்துக் கொள்ள ஊக்கப்படுத்தி முடிந்தால் உதவி செய்து வீட்டை விட்டு அனுப்பி விடுவதுதான் சிறந்தது.

இன்னொருவரால் நமது குடும்ப சமாதானம் ஏன் பாதிக்கப்பட வேண்டும்?

மேலும் தெருக்களில் காயங்களோடு பிச்சை எடுப்பவர்களை காயங்களை கட்டும்படி வைத்திய சாலைக்கு கூட்டிப் போகிறேன் வாருங்கள் என்று கூப்பிட்டு பாருங்கள் , சிலர் கடைசிவரை வர மாட்டார்கள். ஏனென்றால் அவர்கள் தாங்கள் சுகப்படுவதை விரும்ப மாட்டார்கள். சுகப்பட்டால் பிச்சை எடுக்க முடியாது போய்விடும். சோம்பேறித்தனமான வருமானத்தை அவர்கள் எதிர்பார்க்கிறார்கள்.

அவர்களை சுகமாக்கி வேலையொன்றை செய்யும்படி ஊக்கப்படுத்துவதே சிறப்பானது.

மேலும் உங்கள் வீட்டிலிருப்பவர்களுக்கு சில கண்டிஷன் போடுங்கள் கட்டுப்படா விட்டால் வீட்டை விட்டு அனுப்பி விடுவேன் என்று கண்டிப்பாக கூறி விடுங்கள்.
கர்த்தருடைய சபையில் கூட இப்படியான கட்டுப்பாடுகளை கர்த்தர் விதித்துள்ளதை கவனியுங்கள்.